Hij was rond de 20 jaar oud toen er tegenover zijn ouderlijk huis in Meerkerk aan de snelweg A27 werd gewerkt. Schrijver vertelt zijn verhaal.

‘Hoewel we ook wel wisten dat de aanleg van de A27 noodzakelijk was, waren mijn ouders er niet heel blij mee. Mijn vader was boer en zijn land zou door de nieuwe weg schuin doorsneden worden. Dat is nogal een probleem als je op het land wil werken, maar eerst een snelweg moet oversteken. Vooral toen er wel al werd gewerkt aan de bouw van de weg, maar er nog geen tunneltje was. Toen moesten we zo’n 1,5 tot 2 km omrijden om er met de trekker te komen. Gelukkig kon mijn vader het stuk land na verloop van tijd verkopen aan een boer aan de andere kant van de nieuwe snelweg. En na de nodige ruilhandel kon hij een stuk land aan onze kant ervoor terugkopen.’

Slappe grond uitdaging voor aanleg A27

‘De bouw van de weg had overigens nog wel wat voeten in de aarde. De grond was hier in de buurt namelijk te slap. Als je daar niets aan doet, loop je kans dat de weg gaat verzakken. Daarom hebben ze toen nog een deel van het tracé moeten uitbaggeren, tot wel 12 m diep. Daarna hadden we dus een enorme plas water voor onze deur liggen. Dat werd uiteindelijk opgevuld met zand dat afkomstig was van 3 zandwinputten een stuk verderop in de polder.’

Roeiboot gesneuveld bij aanleg A27

‘Dat zand werd aangevoerd door middel van een 2,5 km lange leiding. Een maat van mij heeft hier zelf nog aan meegewerkt in zijn jonge jaren. Hij vertelde daar laatst nog een mooi verhaal over. De buis waar het zand mee werd aangevoerd, werd vanuit een roeibootje begeleid. Op een gegeven moment ging dat mis en kwam het zand in de boot terecht in plaats van in het water. Die boot liep dus helemaal vol zand, waarna ook nog het touw brak dat de boot op zijn plaats hield. Gelukkig konden mijn maat en zijn collega’s zich in veiligheid brengen, maar die boot ligt er nu nog steeds, onder de A27.’

Uitzicht op de A27

‘Vanuit de voorkamer van mijn huis heb ik uitzicht op de A27. Vroeger keken we trouwens ook uit op een tankstation dat langs de snelweg lag. Maar dat is inmiddels verhuisd naar Scheiwijk, zo’n 5 km hiervandaan. Ik zie wel in dat de verbreding noodzakelijk is, al kan ik niet zeggen dat ik er onverdeeld gelukkig mee ben. Maar er staat nu zo vaak file voor de deur – in de morgen richting Utrecht en ’s avonds de andere kant op – dat het mij al bijna niet meer opvalt. En dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.’